De grammofoonplaat werd ontwikkeld door Emile Berliner (1858 – 1929). Voordien werd gebruik gemaakt van cilinders (wasrollen e.d.) als geluidsdragers.
Een grammofoonplaat is een platte, ronde schijf waarbij aan beide kanten (zelden aan een kant) een spiraalvormige groef is ingesneden die van de rand naar dichtbij het midden loopt en waarin geluidsinformatie is opgenomen in de vorm van kleine horizontale (vroeger verticale, en alleen bij stereo horizontale én verticale) afwijkingen. Deze uitslagen naar links en rechts kunnen met een naald op de ronddraaiende plaat worden afgetast en hoorbaar worden gemaakt. Om te zorgen dat een plaat op de juiste wijze op een speler gelegd wordt, wordt er een gaatje exact in het midden van een plaat gemaakt. Het centrale deel van de grammofoonplaat bevat het label, waarop de inhoudsopgave wordt aangegeven.
Vanaf de Tweede Wereldoorlog kent de Home Entertainment Retail haar eerste bloeiperiode. In deze periode werden de grammofoonplaten massaal verkocht. In die tijd waren er strikte regels over de verkoop van de grammofoonplaten. Iedereen moest zich aan de geldende import- en verkoopprijzen houden. In 1973 veranderde deze regel en mocht iedereen vrij importeren. Dit deden de bedrijven dan ook massaal vanuit Amerika en Canada omdat daar de grammofoonplaten vele malen goedkoper waren. Hierdoor ontstond er een heuse concurrentiestrijd, met als gevolg dat er veel winkels moesten sluiten.
Microtrend: Grammofoonplaat Megatrend: Muziek naar wens kunnen luisteren
Maxitrend: Technologisering
Bronnen:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Grammofoonplaat
Geen opmerkingen:
Een reactie posten